[IMAGE]

De Kampioensklubmatch duurt een HELE week!

In ieder geval in Amerika!

 

Intro

  Zou dat  in Nederland ook kunnen of wenselijk zijn? In dit artikel kan elke rasvereniging ideeën opdoen om ook hun kampioensklubmatch aantrekkelijker te maken voor de liefhebbers van het ras. Het motto: het showaspect van het ras is maar voor een beperkt aantal liefhebbers cq fokkers van belang. De andere bezitters hebben hun hond als huishond of om er mee te werken. Juist dit laatste zou in Nederland meer aandacht kunnen krijgen. In dit artikel een impressie van alle  activiteiten tijdens een Amerikaanse Kampioensklubmatch.

 

De Specialty

  Van 2 tot en met 7 mei was in Wisconsin, Amerika, de kampioensklubmatch van de Berner Sennenhonden. Als je bedenkt dat  er in heel Amerika per jaar zo’n 30% minder Berners gefokt worden dan alleen in Nederland dan vraag je je af wat gaan ze daar een hele week dan toch doen? Onze KK’s worden altijd in 1 dag afgewerkt. Maar in Nederland gaat het dan ook alleen over showen. De Amerikaanse bijeenkomst heeft wedstrijden en bijeenkomsten voor alle liefhebbers van het ras. De Amerikanen noemen het ook geen kampioensklubmatch of show maar een “Specialty”. Er zijn zoveel speciale happenings tijdens die week dat die naam ook veel beter de lading dekt!

  Er is voor elk wat wils: natuurlijk heeft ook daar het showen een belangrijk aandeel maar heb je een Berner en houd je niet van showen maar werk je liever met je hond dan zijn er in die week ook de nationale wedstrijden in gehoorzaamheid, behendigheid, aangespannen rijden, speuren (!), of neem je deel aan de clinics, fokkerbijeenkomsten, feesten, conferenties, diners, gezondheidsonderzoeken en nog veel meer. Juist deze brede opzet van een KK maakt het dat veel meer mensen met een Berner naar deze happening komen. Ze vliegen in of rijden dagen en blijven dan allen een hele week bij elkaar. Zo breng je alle liefhebbers van een ras bij elkaar en realiseer je je als fokker dat showen maar een klein onderdeel is van het geheel. Om een indruk te geven van de grootte van de Specialty: ruim 500 Berners waren ingeschreven voor de show en ongeveer eenzelfde aantal, 450 stuks, was ingeschreven in één of meerdere van de wedstrijden!

 

Organisatie

  Amerika heeft één overkoepelende rasvereniging de Bernese Mountain Dog Club of America (de BMDCA) die beslist waar de Specialties gehouden worden. Deze worden georganiseerd door regionale clubs. Drie jaar voor de datum kunnen clubs aangeven dat ze de Specialty willen organiseren. Dit door een presentatie te geven aan het bestuur van de BMDCA. Hoofdmoot van de presentatie is naast een plan van aanpak vooral de presentatie van de locatie en de omgeving. De hotels en restaurants in Amerika zijn niet echt hondvriendelijk: bijna nergens mogen honden binnen komen. Daar komt nog bij dat de Specialties steeds groter worden: meer hotelkamers, grotere ruimtes voor de campers en voldoende terrein voor alle activiteiten moeten beschikbaar zijn.

Lynn Griffin en Benita Theleen zijn de showvoorzitters van deze Specialty en zij hebben twee jaar aan een stuk de helft van hun tijd aan deze show besteed. Samen natuurlijk met een groot aantal andere vrijwilligers. Om deze show goed te laten verlopen hebben ze 44 teams ingesteld elk met hun eigen doel en verantwoordelijkheid. Denk bijvoorbeeld aan de organisatie van de verschillende wedstrijddisciplines, maar ook een team voor sponsoring, loterijen, decoraties, website, catalogus, transport, publiciteit, etc. De teams zijn als geheel maar één keer bij elkaar geweest voor een vergadering: dat was niet te doen. Ieder had zijn eigen belang voor zijn of haar, klein, onderdeel. Daarom besloten de twee voorzitters bilateraal aan de slag te gaan met de teams. Dat kost natuurlijk veel tijd maar was in totaal effectiever.

 

Congres

  In april 1999, dus ruim een jaar van te voren, hebben wij ons zelf al aan gemeld om mee te doen aan de kamertoewijzing voor het hotel op het terrein zelf. Dit werd per lot bepaald. Op dat moment had iedere belangstellende al een informatieboekje thuisgestuurd gekregen met de hele planning van de Specialty daarin (30 pagina’s!). Dus ook voor ons was het mogelijk om tijdig met de voorbereiding te beginnen!

Bij aankomst op het terrein van de Specialty werd je meteen naar de registratie gebracht. Een hartelijk welkom en een prachtige naam badge, inclusief kennelnaam en land/state, maakte het dat je het gevoel kreeg op een goed georganiseerd congres te komen. Iedereen droeg ook die badge zodat het gemakkelijk was mensen aan te spreken. Namen ken je wel van emails, internet of het clubblad maar een gezicht erbij herkennen was niet alleen voor ons moeilijk maar ook voor de meeste Amerikaanse bezoekers. Bij aankomst kreeg elke bezoeker bovendien een mooie Berner Sennen tas met allerlei informatie en leuke spullen zoals een grote, uit hout gezaagde Berner. Een kleine 2000 tassen waren er gevuld en alleen al voor die houten Berner waren drie “paint  parties” gehouden waar men met zo’n 20 man een middag en avond hebben gezaagd en geverfd!

Om iedereen bij elkaar te brengen was er de welkomstreceptie op de eerste dag. Daar waren al meteen zo’n 800 mensen aanwezig. Gedurende de week zijn er tussen de 2000 en 3000 bezoekers geweest. Bovendien was er de gehele week een “hospitality room”. Een soort huiskamer waar iedereen gratis koffie, thee en allerlei lekkers kon krijgen. En ook de Amerikanen zijn daar gevoelig voor als je de dagelijkse drukte zag!  Dit was de ideale plaats om met elkaar te kletsen over de honden!

 

 

Aangespannen

  “Wat jammer dat dit in Nederland niet kan” is het eerste wat in je opkomt bij het zien van deze prachtige wedstrijden van honden in de kar, het zogenaamde ‘drafting’. Dat kun je met geen mogelijkheid dierenmishandeling noemen (daarom is het hier toch verboden…). De honden blijven kwispelen en zijn vrolijk en opgetogen naar de baas toe. “Je hebt de wedstrijd wagentjes, carts, die klein zijn en twee wielen hebben. En je hebt de grote 4 wielige wagens waar vaak een tweespan voor staat. Zo’n tweespan wedstrijd noemen ze een ‘Brace’ aldus

Alison en Tom Jaskiewicz die al jaren verslaafd aan het aangespannen rijden.

Alison heeft haar Berners alleen om mee te werken. “Allereerst  hebben we de gewone gehoorzaamheidstraining gedaan met onze honden Kapler en Gita. Daarna hebben ze individueel de Draft titel behaald en daardoor mogen ze nu in tweespan lopen”. In de individuele klassen heb je de ‘novice’, beginnelingen,  waar de honden aangelijnd de oefeningen doen en de ‘open draft’ waar alles onaangelijnd gebeurt. Een groot verschil met onze  gehoorzaamheidswedstrijden is dat het hier juist van belang is om met de stem continu een band te houden met je hond. De hond reageert alleen op de stem commando’s van de eigenaar zoals, vroeger, de melkboer zijn paard immers ook alleen met zijn stem in bedwang had: vooruit, stop, links, rechts, achteruit! 

 

  Een hond die aangespannen niet onder appel staat wordt door de jury onmiddellijk uit de wedstrijd genomen om ongelukken te voorkomen. Wedstrijd is eigenlijk niet het juiste woord. Er worden geen eerste en tweede plaatsen gegeven. Slechts slagen of zakken is mogelijk voor het examen. Iedereen wordt dus bijzonder aangemoedigd door alle deelnemers.

De honden moeten een parcours lopen met daarin een aantal obstakels. Zo is er het nauwe straatje (40 cm speling ten opzichte van de breedte van de wagen), moet er een voorwerp opgehaald worden en afgeleverd waarbij de hond op zijn plaats moet blijven staan wachten. Worden er figuren gelopen en moet de hond teruguit kunnen met de wagen aangespannen! In de novice klasse is dat een halve meter en in de open klasse is dat anderhalve meter..

“Het lijkt gemakkelijk” zegt Tom , “maar bedenk dat  bij het opgaan voor het examen slechts 30 % van de honden slaagt!”. In Wisconsin waren 18 combinaties ingeschreven waarbij de handling bijzonder positief was en waarbij opviel hoe goed de training en voorbereiding is geweest van deze equipes.

 

 

Speuren

  We hadden in Amerika alles verwacht maar niet dat er met Berners gespeurd zou worden. De wedstrijden zijn gewone nationale examens: er is dus niets speciaals gedaan omdat het een Berner is: alle rassen doen dezelfde examens. Men kan drie verschillende examens afleggen. Iedere hond moet eerst het examen TD (Tracking Dog) doen. In dit examen loopt een persoon een spoor van een kilometer lang en legt een dummy op het einde van het spoor. Na ruim een uur mag de hond proberen het spoor te volgen en de dummy ophalen. Drie Berners deden mee tijdens deze Specialty en alle drie waren geslaagd! Een hond die geslaagd is voor dit basisexamen mag doorgaan voor het examen TDX (Tracking Dog Excellent) of het examen VST (Variable Surface Tracking).

Deze examens zijn erg zwaar. TDX is een spoor met drie voorwerpen  die geapporteerd moeten worden. Een aantal elementen maken dit werk moeilijker. Zo wordt het spoor op twee plaatsen gekruist door een ander geurspoor, gaat het over visuele obstakels, zoals wegen en ravijntjes, en zit er drie uur tussen het spoor maken en het spoorzoeken. Op dit onderdeel waren vijf Berners ingeschreven maar ze bleven echter allen zonder goed resultaat.

Het spoorzoeken voor het examen VST wordt gehouden in bewoond gebied. Het gaat over trottoirs en gras maar ook over trappen en door gebouwen heen met hele veel verschillende geur-indrukken. De hond moet metalen, plastic, leren en stoffen voorwerpen apporteren. Een moeilijke opdracht want in 1999 waren in heel Amerika slechts 9 honden geslaagd voor dit onderdeel. En voor het eerst in de geschiedenis een Berner! Een formidabele prestatie dus. Op de Specialty zelf deed 1 Berner een poging om ook te slagen maar helaas lukte het niet! Toch laat je hiermee zien dat elke hond een goede neus heeft die niet rasgebonden is!

 

Behendigheid en Gehoorzaamheid

  Behendigheids- en Gehoorzaamheidswedstrijden zijn hetzelfde van opzet als we hier gewend zijn. Het is voor ons als Bernerliefhebber natuurlijk wel een genot om alleen Berners aan het werk te zien. In de behendigheid kwamen 64 combinaties aan de start. Mike Bond, een ervaren agility trainer, was onder de indruk van de prestaties van de Berners. “Je moet vooral ook het aanzienlijke gewicht van een Berner  Sennen in ogenschouw nemen in vergelijking bijvoorbeeld met mijn Border Collies om de prestaties te kunnen waarderen. Maar de passie voor de sport is helemaal hetzelfde” Ook hier werd gestreden in drie klassen: beginners, open en kampioensklassement elk een 20 inch of 24 inch parcours. Het metrisch denken is in Amerika nog steeds niet doorgedrongen!

In de gehoorzaamheidswedstrijden werd door meer dan 60 honden meegedaan. Naast beginneling, open en gevorderde werd er ook gestreden in de brace klasse, met tweeën dezelfde oefening lopen, en in de teamwedstrijden (4 of 5 honden). Jerry Hughes was een van de deelnemers: “Het is leuk als je een mooie hond hebt. Maar de meeste fokkers willen een hond die van voor en van achter kampioen is. Heb je een showkampioen dan komt die titel voor de hond zijn naam te staan. Heb je een werkkampioen dan komt die titel achter zijn naam te staan.”.  Vandaar dus die mooie uitdrukking en de inspanning om aan deze wedstrijden mee te doen.

  Het mooiste wat we gezien hebben in gehoorzaamheid is echter de ‘freestyle obedience’.  Vergelijkbaar met  Crufts kregen we ook hier in de pauze een demonstratie ‘dansen met de hond’. Alison Jaskiewicz en Clark & Kris Osojnicki lieten zien dat ook een Berner hier toe in staat is. En hoe! Het was echt een mooi moment en voor ons een van de hoogtepunten van de week. Het leek wel of de honden met een onzichtbaar koordje aan hun begeleider vast zaten zo goed volgden ze. Maar het kruisbeens zijwaarts bewegen en het op handgebaren naar achteren bewegen was grandioos mooi om te zien. Dat wordt veel oefenen dus…

 

 

Nieuwe titel

  Naast de bekende CH titel voor de Amerikaanse showkampioenen kunnen voor alle wedstrijdonderdelen ook kampioenstitels behaald worden. Het gaat te ver om ze allemaal te beschrijven maar zoals ik hiervoor al aangaf vinden de Amerikaanse Berner Sennenfokkers het mooi als je mooie hond ook nog een echte werkhond blijkt te zijn. De BMDCA, de nationale rasvereniging voor de Berner Sennen, wil dit graag bevorderen. Sinds een aantal jaar kan men nu de eretitel “Versatility Award” winnen. Versatility betekent zoveel als “veelzijdig”. Deze eretitel krijgen Berner Sennen honden die minstens drie verschillende titels behaald hebben. Tot nu toe hebben  zo’n 60 Berners deze titel in de wacht gesleept! De meeste hebben naast het showen de titel in gehoorzaamheid en in aangespannen. De award is bedoeld om de veelzijdigheid van de Berner niet te vergeten en dus in de praktijk te laten zien. Het bevordert het gebruik als werkhond en vooral ook omdat de Amerikanen op titels belust zijn mist het zijn uitwerking niet!

 

 

De show ring

  Het mooie aan de show is dat er maar één show ring is. Niet moeilijk te vinden dus en je kunt echt alle 572 ingeschreven honden zien. De exposanten hoeven daardoor ook niet verschillende ringen in de gaten te houden: ben ik al aan de beurt in de jeugdklasse, hoe ver is de open klasse, haasten, zenuwen, je kent dat wel van onze KK’s. Elke dag waren er verschillende klassen en verschillende keurmeesters en telkens weer fantastische honden. Het niveau en de kwaliteit van de honden en het vakmanschap van handling is er erg hoog; hoger dan in Europa! Dat is natuurlijk genieten voor een fokker. De beste teef en tevens BOB in deze show werd CH Nashem's Taylor Maid CD van Sara Karl & Jeni West. En dit voor de tweede keer! Best of Opposite, men kent hier niet de reserve, werd de reu CH Dornbusch Grand Illusion van Maria C. Wright. Twee heel mooie, harmonische en rastypische Berner Sennenhonden.

Maar natuurlijk zijn er ook negatieve aspecten. Zo stonden er op het terrein twee tenten van samen zo’n 300 vierkante meter waar de honden getrimd werden. Alle honden (BERNERS!!) werden er gewassen, geföhnd en getrimd. Ofwel: What you see is NOT what you get”, door het föhnen van de honden leken ze veel massiever en veel meer bone te hebben dan ze in werkelijkheid hadden. Ook werden witte nekvlekken even bewerkt (…) en werd met behulp van de schaar de beenstand hier en daar een beetje verbeterd! En er werd siliconenspray gebruikt om de vacht glanzend te krijgen…

Gelukkig werd dit aspect door bijna elke keurmeesters veroordeeld. Dit gebeurde tijdens het afsluitende diner: “Berners zijn werkhonden en moeten het ook blijven” aldus de keurmeesters.

Ook het showen aan een te korte, smalle showriem is iets wat bij dit ras niet thuis hoort. Het zijn geen terriërs maar aan deze manier van showen is men in Amerika al zo gewend dat het tot een standaard verheven is voor bijna alle rassen.

 

Positief daarentegen is weer het gedrag en de kleding van de exposanten. Ze zijn allen goed gekleed en kunnen bij wijze van spreke meteen doorrijden naar de bruiloft. Voor het publiek en de keurmeester is het geheel een ‘plaatje’ om te zien!

Wat ons ook erg opviel is dat het Amerikaanse publiek aan de showring duidelijk zijn mening laat horen. Velen zijn al echt om 7.00 u (’S MORGENS !) aanwezig. Na een eerste selectieronde door de keurmeester blijven de beste honden over. Net als hier laat de keurmeester deze nog eens één voor één lopen voordat hij uiteindelijk zijn keuze maakt. Op dat moment is het heel gebruikelijk dat men applaudisseert voor zijn of haar favoriet. Dat geeft veel meer spanning en het is leuk voor de exposanten en de keurmeester. Het is zeker geen double handling (dat hebben we in die week niet één keer gezien of gehoord!) of beïnvloeding van de keurmeester! Gewoon spontaan reageren zoals de Amerikanen over het algemeen altijd doen.

 

Na het kiezen van de beste honden van elke categorie is de keurmeester nog niet klaar. Dan begint de fotosessie. Er is een mooi plaatsje ingericht op het showterrein waar een beroepsfotograaf alle geplaatste honden fotografeert. Naast de hond staan dan ook de handler, de eigenaar en de keurmeester. Natuurlijk staat op een bordje het behaalde resultaat zodat de eigenaar dat later aan iedereen kan laten zien. Ook de behaalde prijzen (strikken, klokjes, bekers, etc.) moeten mee op de foto. En heeft de keurmeester pech, doordat er wat onwillige honden zijn, dan kan het voorkomen dat hij langer bezig is met de fotosessie dan met het keuren zelf. In ieder geval is het ons duidelijk geworden waarom de Amerikaanse fokkers  vaak van die mooie hondenshowfoto’s hebben!

 

Gezondheid verbeteren

  De Berners zijn in Amerika minstens net zo mooi als in Europa maar ze hebben wel dezelfde problemen. Heupen en ellebogen worden standaard beoordeeld maar ook ogen, schildklier, Von Willebrand’s disease en hart worden getest (deze laatste vier worden in NL niet gedaan). En daarnaast hebben ze kankerproblemen die de gemiddelde leeftijd van de Berner ook daar te veel drukt. Uit een gezondheidsonderzoek van afgelopen jaar`( 1322 Berners) blijkt de gemiddelde leeftijd van de Berner 7,1 jaar en dit is vergelijkbaar met een recent onderzoek in Engeland.

Naar aanleiding van dit onderzoek heeft Dr Padgett (Michigan State University), een geneticus, een lezing gehouden specifiek gericht op de Berner Sennen. Hij pleit voor openheid over de ziekten en afwijkingen van de individuele honden. Juist door te kijken naar goede maar ook slechte, bekende feiten in de familie van de fokdieren (vader/moeder, neven, nichten, broers, zussen, achterneven/nichten) en die te vergelijken met de gemiddelde percentages van die ziektes in het ras kun je uiteindelijk tot verbetering komen.

 

Dr Padgett is absoluut tegenstander van het beperken van het gebruik van kampioenshonden in een ras. Hij noemt deze honden “matadoren”.  Hoe meer een hond gebruikt wordt, hoe meer nakomelingen er zijn en des te meer kom je te weten over zijn erfelijk materiaal. Dit is juist goed want dat geeft een beter beeld van zijn echte erfelijk materiaal dan familieonderzoek, dit laatste blijft immers meer bij de kansberekening. Hoe meer zekerheid over de vererving des te beter de beslissing over de juistheid van de combinatie teef en reu. Stel het voorbeeld dat het ras bijvoorbeeld voor 70% behept is met elleboogdysplasie (ED) en dat uit familieonderzoek van een Matador blijkt dat hij slechts in 50% van zijn nakomelingen ED laat zien. Dan kiest toch iedere fokker voor én risicovermindering op ED én voor een mooie hond (de Matador). De andere optie: een gemiddelde reu kiezen, met weinig nakomelingen en dus weinig gegevens en dus een gemiddelde doorgifte van 70% op ED…..

 

  Dr Padgett’s visie staat dan ook lijnrecht tegenover de visie van de Raad van Beheer in zake het fokbeleid. “Het breed houden van het genenbestand (door bijvoorbeeld  het beperken van het aantal dekkingen) leidt op termijn tot een gemiddeld ziektebeeld” aldus Dr Padgett. In ons voorbeeld zal het dan moeilijk worden om onder de 70% ED te komen, dat is immers gemiddeld in het ras aanwezig is!  “Bovendien denkt men dat bastaardhonden supergezond zijn. Maar in de praktijk blijkt dat ook zij zeer veel ziektes hebben. Van bastaardhonden zijn twee keer zoveel verschillende ziektes bekend dan van de Berner Sennen! En de bastaardhonden hebben toch de breedste genenpool!”. Stof tot nadenken en discussie dus.

Mogelijkheden voor het verbeteren van de gezondheid ziet hij dan ook veel meer in het opzetten van populatieonderzoeken, daaruit de gemiddelde ziekte-informatie van een ras destilleren, familie onderzoeken uitvoeren en daaruit concluderen welke combinaties uiteindelijk verbeteren. Maar hij benadrukt steeds dat dit alleen mogelijk is bij volledige openbaarheid van gegevens over de gezondheid: goede en slechte zaken! Openheid is echter waar het allemaal om gaat om samen naar een betere populatie te groeien.

 

In een lezing van dierenarts Jean Dodds kwam naar voren dat fokkers en dierenartsen te weinig aandacht gaven aan schildklierhormoon afwijkingen. Het is de oorzaak van vele afwijkingen, gemakkelijk te behandelen zijn maar in het algemeen moeilijk te diagnosticeren. Zij verwacht dat daar op korte termijn meer verandering in zal komen omdat er betere testen beschikbaar zijn om deze afwijking op te sporen. Ook adviseerde ze om veel minder te vaccineren. De meeste inentingen geven de eerste drie jaar een goede weerstand voor de hond. Elk jaar inenten is volgens haar niet alleen zonde van het geld maar geeft tevens een sterk verhoogd risico op allerlei andere ziektes zoals de schildklierafwijking en kanker.

 

Gelukkig gaf 89% van de 1322 respondenten in het gezondheidsonderzoek aan dat hun Berner in perfecte gezondheid verkeerde en slechts 3% gaf aan dat hun hond ziek was. Natuurlijk is elke ziek Berner er  nog altijd één te veel!

 

Clinics

  Er kwam veel informatie af op de deelnemers. Gelukkig kunnen ze de show in ieder geval in hun luie stoel terug zien. John Thornton van het professionele K9-TV nam dit keer voor de 10e achtereenvolgende keer de Berner Sennen Specialty op video op. Elke hond die geshowed werd kun je terugzien met naam, vader, moeder en geboortedatum per hond in beeld. Met twee camera’s worden de honden gefilmd in profiel, hoofd en beweging, voor, achter en opzij. De fokkers kopen deze video’s om hun fokprogramma mee op te zetten.

 

Op de Specialty waren verder nog instructies (clinics) en 'hands on' workshops voor beginners in obedience, agility, showing, carting en fokken.

Vooral de fokkerforums waren heel leerzaam. Elaine Squires heeft er een jaar aangewerkt om juist dit goed van de grond te krijgen. Zo werden op de eerste avond gediscussieerd over computerprogramma met 20.000 Berners van Ron Smith , Canada, en  de voordelen die een fokker hieruit zou kunnen halen. Het tweede gedeelte van die avond was een discussie met Beverly Burney, een bekende fokster die haar hele fokprogramma uitlegde en daarna in een open gesprek inging op alle vragen en opmerkingen uit het publiek.

In een tweede bijeenkomst was er tijd ingeruimd door Elaine om een drietal honden te bespreken: wat is er nu goed en wat minder goed aan. Hier komt duidelijk naar voren dat de fokkers en exposanten graag een show beschrijving van de honden zouden willen hebben. Dat systeem van beschrijven van de honden op een show moeten we hier in Europa zeker aanhouden. Het is jammer dat de Amerikaanse fokkers niet echt open staan voor een discussie over hun eigen honden. Het is ‘not done’ om negatieve aspecten van een hond in het daglicht te stellen!

In een laatste bijeenkomst hebben een aantal buitenlands bezoekers hun mening gegeven over de Specialty en de honden die we gezien hebben. Dat gaf ook een levendige discussie over het  groomen van de honden en de karakters van de honden die we gezien hadden. Het karakter is een duidelijk punt van zorg. Beweging en type daarentegen juist niet: dat is uniform en grandioos.

 

Het bezoek aan de Specialty is na onze KK’s, de Winnershows en twee keer Crufts toch duidelijk anders en dus echt speciaal. Het juist laten zien van de werklust van een ras en het bij elkaar brengen van mensen die op een totaal verschillende manier bezig zijn met dat zelfde ras is echt vernieuwend geweest voor ons! Ook alle activiteiten om het ras te verbeteren zoals de fokkerforums, de clinics, en de bespreking van het gezondheidsonderzoek spraken ons zeer aan. De Specialty in Amerika geeft meer betrokkenheid met het ras en is tot nu toe onze mooiste ervaring en een aanrader voor iedereen!

 

 

Peter van Kollenburg (tekst)

José de Bresser (fotografie)

Zijn eigenaar van Berner Sennenkennel “THE BARKING BUNCH”

 

LINKS

Kijk voor meer informatie op het internet:

http://www.bmd.org/health/surveyreport.html  (lezing Dr Padgett)

http://www.BarkingBunch.nl
(Berner Sennen informatie)